#10 "Park"

***

**Leon**

Kiedy wbiegła do mojego pokoju, wyglądała na przestraszoną. Drobniutką, bezbronną... Taką uroczą i przejętą... Zastanawiało mnie co jej się stało, a kiedy niemal rzuciła się na mnie, przyciskając mnie do łóżka i tuląc się do mnie mocno - byłem totalnie zbity z tropu. 

Coś jej zrobili tam na dole? Miałem w myślach tysiące pytań, których zadanie byłoby w tej chwili niestosowne.

Teraz kiedy wszystko mi wytłumaczyła, poczułem się strasznie przybity...

-Usłyszałam trzy strzały... A potem zobaczyłam ciebie... Strzelił po czym zmasakrował twoje ciało...-wypłakałam.-Kto?-Alex... On cię...-nie mogłam tego wypowiedzieć. 

-Tak. Zabił mnie tym.

Zabił mnie tym, kiedy ją pocałował. To ja miałem to zrobić, a nie on... Zalała mnie fala nienawiści do tego gościa. 

Mam jedynie nadzieję, że nie są razem...

-Idziemy na dół?-przerywam wreszcie ciszę panującą między nami.

-Pewnie.-posyła mi swój słodki uśmieszek.

Wstajemy z łóżka i schodzimy na dół.

***

**Violetta**

-Nie wiem co jej się stało, nie patrz tak na mnie.

-Pobiegła jak popażona!

-Dobra, Luśka spokojnie. Jest teraz z Leonem i są jakoś tajemniczo cicho.

-Oom, może będę ciocią!

     Słyszymy z Leonem podniecone szepty dobiegające z salonu. Spoglądam na niego zawstydzona, jego reakcja jest podobna

-Tak, od razu może babcią, Ludmiła.-mój towarzysz odzywa się, gdy wyłaniamy się w salonie i siadamy obok siebie na kanapie. Nie okłamując nikogo, wyglądamy jak para... Na razie oboje nie wiemy na czym stoimy w naszej znajomości, ale póki co raczej nam to pasuje. 

Federico wita się z Leonem. Zaczynamy oglądać horror, Fede obejmuje Ludmiłę, udając, że się przeciąga a ona płonie rumieńcem z zadowolenia. 

Odruchowo patrzę na Leona, ale nie otrzymuję od niego żadnej odpowiedzi. 

Z resztą czego ja się spodziewałam? 

Z biegiem czasu filmu boję się do tego stopnia, że nie zważając na konsekwencje, wtulam się w Leona. Przylegam do jego ciepłego torsu oraz chowam głowę w jego szyję. Chłopak niepewnie przytula mnie, co podoba mi się. Uśmiecham się pod nosem i przymykam oczy, tuląc się do jego umięśnionego torsu. Uspokajam się i zapominam o strachu związanym z filmem. Po chwili znowu zasypiam, i odpływam w cudowną, lecz niebezpieczną krainę snów i ludzkiej fantazji. Jednak tym razem nie śni mi się nic złego. 

***

**Leon**

Oglądam film, gdy nagle czuję jak Violetta, śpiąca uroczo w moich ramionach, ściska delikatnie moją koszulę.

Spoglądam na nią, dziewczyna ma na twarzy uśmiech.

-Leon...-słyszę cichutki, aksamitny jęk z jej ust. 

Przygryzam wargę, uśmiechając się pod nosem. Jestem ciekaw co jej się śni. Tymczasem Federico, patrząc na mnie zza pleców Ludmiły, porusza zabawnie brwiami a ja śmieję się cicho i pozdrawiam go odpowiednim palcem.

Film się kończy a Naty z Fran wchodzą w śpiwory rozłożone na miękkim dywanie w salonie i idą spać. Federico mizia się z Ludmiłą a ja żeby nie musieć na nich patrzeć, budzę Violettę, która przez sen wciąż się uśmiecha.

-Pobudka marzycielko.-śmieję się. -Co ty będziesz w nocy robić?

Ona tylko chichocze rozbawiona i odrywa się odemnie. 

-Może się przejdziemy?-pytam.

Walić to, że jest 23:47. Pójdziemy na spacer.

-W sumie... Czemu nie.-przyznaje na co posyłam jej uśmiech. 
Po kilkunastu minutach wychodzimy z domu i kierujemy się do jednego z piękniejszych parków w całym mieście.

***

**Violetta**

Idziemy przez oświetlone latarniami alejki parkowe. Rozmawiamy i śmiejemy się.

-Powiesz mi w końcu gdzie idziemy?

-Nie.-odzywa się chłopak i uśmiecha do mnie, zadowolony ze swojej tajemniczości.

Skręcamy w lewo i siadamy na moście, pod drzwem, które ma piękne, czerwone liście co w jasnym świetle latarni wygląda bardzo pięknie i romantycznie.

-O, północ. Pomyśl życzenie.-mówi do mnie.

-Co? Jak to?-śmieję się.

-No... Na przykład o najpiękniejszym miejscu, w którym chciałabyś teraz być... I o osobie, z którą chciałabyś tam być.-mówi cicho.

-Ooo, okej, okej.-chichoczę z uśmiechem i zamykam oczy. 

Lecz gdy przenoszę się w krainę wyobraźni - nic się nie zmienia.

Jestem wciąż w tym samym parku, z... Z Leonem.

Czuję zapach jego perfum dziwnie blisko.

-Już masz to miejsce?-pyta.

-Tak.-szepczę i siadam wygodniej, po turecku, przodem do niego. Mam zamknięte oczy, oddycham spokojnie. Słyszę niepokojącą ciszę, a po chwili czuję na skurze jego oddech.

Uchylam delikatnie usta aby coś powiedzieć, ale on nie daje mi tej szansy.

Wpija się w moje wargi swoimi, tak czule, że aż mi zabiera dech w piersiach.

Zdziwił mnie ten gest a tymczasem on pieści swoimi usteczkami moje, i doprowadza mnie tym do istnego szału. Gładzi mój policzek a ja po chwili nieśmiało oddaję pocałunek.

Całować go to takie dziwne uczucie.

Całować swojego wroga...

Dziwne ale cholernie przyjemne.

___________________________________________________________

Przepraszam, że taki krótki. 

Piszcie co myślicie w komentarzach! ♥